موبایل یکی از محصولات فناوری است که مزایای بیشماری دارد. به ویژه در این عصر که موبایل تقریبا همه کار می کند و علاوه بر تلفن، دوربین، کامپیوتر، حسابدار و ... نیز هست . اما همین موبایل دوست داشتنی که نفس بسیاری از ما به آن وابسته است برای کودکان مضر و مخرب است. متاسفانه خیلی از والدین در مورد اینکه فرزندان کوچک آنها گوشی موبایل دارد، با افتخار صحبت می کنند. کودک 5 یا 6 ساله ای که گوشی هوشمند به دست می گرد آیا واقعا از محدودیت ها و روش های استفاده آن آگاهی لازم را دارد؟ آیا پدر و مادر او احساس نمی کنند نباید این وسیله از این سن کم در اختیار او قرار بگیرد؟

البته برخی از والدین برای استفاده از موبایل برای فرزندان خود محدودیت تعیین می کنند و مثلا فقط دو ساعت موبایل در اختیار او قرار می دهند.

اما برخی از والدین از اینکه تا قبل از سن 12 – 17 سالگی برای فرزند خود موبایل تهیه کنند، اکراه دارند. برخی از خانواده ها از اینکه موبایل در اختیار فرزند خود قرار دهند می ترسند زیرا هراس دارند مبادا باعث انحراف او بشود.

واقعیت هم این است که والدین نباید به فرزندان دبستانی یا دوره راهنمایی خود موبایل بدهند زیرا با این کار این آزادی را به آنها می دهند که وارد شبکه های اجتماعی آنلاین شوند. یا متاسفانه با دوستان نامناسب ارتباط های مخفیانه داشته باشند. وقتی یک گوشی هوشمند در اختیار یک نوجوان باشد، او به طور دایم به اینترنت دسترسی دارد و اینترنت نیز با همه خوبی ها، سایت هایی دارد که برای فرزندان ما به هیچ وجه مناسب نیستند.

بهترین سن برای خرید گوشی برای فرزندان، دوره دبیرستان است. دختر و پسر در این سن دیگر کودک نیستند و می توانند تا حدی خوب را از بد تشخیص دهند. نمی‌توانیم به صراحت مرزی را برای خرید این وسیله مشخص کنیم و مثلا بگوییم هروقت فرزند شما به سن 12 سال و 2 روزگی رسید، می‌توانید برایش تلفن همراه بخرید. مساله این است که ما باید به فرزندان خود اصول و روش‌ صحیح استفاده از هر وسیله‌ یا تکنولوژی جدیدی را بیاموزیم و به آنها بگوییم که باید از وسایل ارتباطی مانند تلفن همراه یا رایانه به نحوی استفاده کنند که برای آنها و دنیای اطرافشان ضرری نداشته باشد و به کسی صدمه‌ای نزند.

ضمن اینکه والدین باید خودشان به این نتیجه برسند که داشتن و استفاده از وسیله‌ای مانند تلفن همراه برای فرزندشان لازم است یا نه. گاهی والدین برای فرزندان خود نیازهای کاذب درست می‌کنند؛ مثلا ممکن است همین تلفن همراه یک نیاز کاذب برای برخی بچه‌ها باشد؛ یعنی بچه‌ای که جای خاصی نمی‌رود یا مشکل خاصی ندارد، نیاز مبرمی هم به داشتن تلفن همراه نخواهدداشت بنابراین خرید این وسیله برای او رفع یک نیاز کاذب محسوب می‌شود.